Heureuy Bandung DHIPA GALUH PURBA
NUMPAK beus téh karasana mani lila.
Kahayang mah sing geura-geura nepi ka nu dituju. Teu kuat sono, hayang
geura-geura panggih jeung si manéhna. Malah tadina mah kuring hayang ngabatalan
puasa ku cara nyium pipina. Hanjakal pisan, isuk-isuk ogé geus teu kuat
nandangan hanaang cikopi jeung udud. Baé lah, rék indit-inditan jauh ieuh. Ceuk
Ustad Otong ogé, ari musafir mah puasana bisa dikodoan.
Najan lembur manéhna aya di pasisian,
tapi ari ku cinta mah mo burung jauh dijugjug anggang ditéang. Néng Arin,
kembang Ciméndong anu ménor, nu kabayang unggal mangsa wanci beurang,
kaimpi-impi saban wanci janari.
“Punten, A, rokona pareuman. Hawatos seueur penumpang anu
saum,” teu kanyahoan, kondéktor geus nangtung gigireun, bari
“Aduh, punten, hilap, kang,” témbal téh bari
“Kabiasaan tara saum rupina nya?” Tanya éta wanoja.
“His… sembarangan! Nembé ayeuna batal téh. Kapaksa éta ogé,
pédah nyaba rada tebih…”
Manéhna teu némbalan, kalah mangpengkeun teuteupna ka luareun
jandéla. Bareng jeung
adan lohor, beus anjog ka Pamoyanan. Kuring tuturubun turun. Kéclak, naék ojeg. Biur, maju,
tug nepi ka anjog ka hareupeun hiji imah anu ditingker balong.
Néng Arin jeung dua kolotna ngabagéakeun kalayan daréhdéh.
Kawasna pédah ka urang Bandung kota
“Saum?” bapana Néng Arin mimiti tumanya. Panonna kawas
anu taya kabosen, nelek-nelek tangtungan kuring.
“InsyaAlloh,” témbal téh rada kalem.
Najan beuteung kukurubukan, apan teu hadé ari kudu némbongkeun kabiasaan goréng
hareupeun calon mitoha mah.
“Bageur pisan si Asép. Padahal ti
Bandung ka dieu téh sakitu tebihna. Tangtos capé,” pokna deui bari nembongkeun
imutna.
“Punten, badé ngiring netepan lohor,”
ceuk kuring bari ngarérét kana jam dingding. Ngahaja, ngarah beuki kapaké.
“Mangga, ka pengker baé, Sép. Teu kedah
asa-asa, anggap baé bumi nyalira” kitu témbalna.
Solat lohor ngahaja dililakeun.
Pangpangna mah ngarasa betah cicing di kamar Néng Arin. Sarareungit, matak
hégar kana rarasaan. Malah awahing ku lilana, maké jeung kaburu nengetan
éngcéléngan Néng Arin. Teu wani ari nyokot eusina mah. Dicabak sotéh alatan
resep wandana, jeung hayang ngira-ngira eusina. Maksud téh, asa hadé upama éta céngcéléngan
dijieun sajak.
Kurang leuwih satengah jam, kakara
kaluar deui ti kamar Néng Arin. Sarung jeung kopéah masih dipapaké. Malah
leungeun ogé nyekelan tasbé, bari rada gegerenyeman. Tapi kacida ngaranjugna
basa di rohangan tengah, kasampak bapana Neng Arin keur ngalepus udud. Néng
Arin jeung indungna ogé keur paciweuh nyiapkeun kadaharan.
“Punten, Cép. Tadi téh kabeurangan saur.
Ari Embina jeung Si Nyai mah da geus dua poé ogé aya halangan. Matak, euweuh nu
puasa,” pokna bari nyerebungkeun haseup udud.
“Teu sawios-wios, Pa,” témbal kuring bari
ngélémés. Sangu ngebul jeung goréng lauk, ukur waasna. Tada teuing nikmatna.
Hanjakal geus kagok ngaku puasa. Ari rék milu dahar, sieun jadi teu kapaké. Kapaksa
ukur diuk bari ngararasakeun beuteung anu beuki kukurubukan.
Alhamdulillah. Nepi ka dur magrib, teu kagoda ku kadaharan
atawa udud. Kasebutna puasa téh tamat, najan ngamimitianana ti jam 12. Puguh
baé, Néng Arin sakulawarga beuki reueus ka kuring. Dahareun keur buka puasa disayagikeun
sapuratina. Kolek cau, sop buah, goréng lauk, sambel, jsté.
Barang rék ngamimitian dahar, kadéngé
sora motor anu eureun lebah buruan. Néng Arin gura-giru ka luar. Teu pati lila,
manéhna ngagorowok rada tarik.
“Mamah, aya Si Bibi …!” kituna téh mani
ocrak pisan. Bapana ogé
buru-buru kaluar.
“Na jam sabaraha ti Bandung?” kadéngé
bapana Néng Arin tumanya.
“Ari datang mah geus tibeurang mula. Tapi
ngabuburit heula ka Tasik, meuli baju jeung nganjang ka babaturan…” kadéngé
sora awéwé némbalan. Panasaran, kuring ogé ngalieuk. Bréh…gebeg. Késang badag,
késang lembut mimiti rarenung maseuhan sakujur awak. Horéng, anu disebut Bibi
téh, taya lian wanoja anu diuk gigireun, basa dina beus kota. ***
Dimuat Dina Rubrik "Heureuy Bandung" H.U.
GALAMEDIA, Bandung, Jawa Barat
Komentar