Carpon DHIPA
GALUH PURBA
"Duruk baé imahna
sakalian!" Si Doya nyelengkeung rada tarik. Kawasna mah pédah layon Jang
Sarmud tacan aya waé anu daék nguruskeun. Dalah dulurna sorangan ogé kalah
ngabiur ka Tasik. Nyaritana mah rék ngabéjaan kulawargana. Tapi nepi ka harita
ogé, tacan embol-embol deui. Kaasup Ajengan Suha jeung Ustad Otong, cenah mah
kalahka aya kaperluan anu ngadadak tur henteu bisa ditinggalkeun.
"Saha anu rék ngaduruk imah
aing?!" Teu kanyahoan ti mana datangna, Mang Ook jol morongos ka Si Doya.
Puguh baé Si Doya rada ngaranjug. Kawantu saréréa ogé pada apal, mun yén imah
anu dicicingan ku Jang Sarmud téh apan imah Mang Ook.
"Heureuy, Kang…" ceuk Si
Doya rada bari
alangah-éléngéh. Rét ka gigireunana. Kasampak Mang Ook molotot kénéh semu anu
ambekeun naker. Tapi barang rék nyarita deui, Mang Ook teu kaburu kebat, sabab
Bi Iroh, pamajikanana kaburu ngurunyung bari
nembongkeun pasemon baketut haseum.
“Nya, ceuk kami ogĂ© kumaha? Lamun harita teu dikontrakeun mah, moal
kieu balukarna!” ceuk Bi Iroh, kawas anu ngananaha ka salakina. Da puguh Bi
Iroh mah ti baheula ogé mémang kurang panujueun imahna dikontrakeun ka Jang
Sarmud téh. Sajabana kaayaan Jang Sarmud anu jamburaya, katambah di lembur
Pasir Haur mah ngontrakeun imah téh can pati ilahar cara di kota . Hanjakalna Mang Ook keukeuh maksa.
Teuing lamun pedah budakna ngagaéng baé hayang dipangmeulikeun motor. Anu
ngalantarankeun Bi Iroh ogé antukna teu bisa majar kumaha. Batan kudu paséa
jeung anu jadi salakina.
“Geus atuh gandeng! Éra ku batur. Da ayeuna mah geus kieu
kaayaanana, rĂ©k kumaha deui,” Mang Ook rada ngagebes pamajikanana.
“Teu sangka Jang Sarmud tĂ©h geuningan, nya Mang,” ceuk Mang Sarkowi
rada halon. Ari Mang Ookna mah teu némbalan, ukur ngarérét bari unggeuk. Aya anu ngeyembeng dina dua
panon Mang Ook.
“Sabara lila kira-kirana Jang Sarmud nyicingan imah ieu tĂ©h,
Mang?”pokna deui Mang Sarkowi.
“Lamun diitung nepi ka poĂ© kamari mah, sigana jangkep pisan kana
sataun…” tĂ©mbal Mang Ook bari
miceun paneuteup ka jauhna. Lalakon Jang Sarmud ngadadak narémbongan deui.
Bubuhan salila ngumbara di Pasir Haur, Jang Sarmud téh deukeut pisan jeung
manéhna. Teu anéh upama Mang Ook kacida apalna kana kahirupan Jang Sarmud dina
sapopoéna. Prah baé jeung batur, taya anu katara minculak dina dirina. Malah
saréréa ogé kawasna geus pada arapal, Jang Sarmud cekel gawé jadi supir mobil
angkutan barang. Ngabatang mobil kol-bak bogana Haji Among, urang Cigorowék.
Ngadatangkeun rasa cangcaya anu nyangkaruk dina haté Mang Ook. Komo lamun ras
inget Jang Sarmud téh sok mindeng ngahajakeun milu solat berjamaah atawa
pangajian di masigit.
“Alhamdulillah, Mang. Abdi nuhunkeun
pidu’ana…” kitu caritaan Jang Sarmud anu masih kĂ©nĂ©h nongtorĂ©ng dina ingetan
Mang Ook. Harita Jang Sarmud katara bungangang naker, siga anu keur meunang
kabagjaan anu taya hinggana. Atuh Mang Ook ogé geus leuwih surti deui. Sanajan
teu saendeng-endeng ngawaskeun Jang Sarmud, tapi béja ngeunaan Jang Sarmud anu
miharep Nyi Enung geus ngabalabar kawat di lembur Pasir Haur. Malah Mang Ook
ogé apal pisan lamun Jang Sarmud mindeng pisan nganjang ka imahna Nyi Enung.
Nepi ka ahirna Mang Ook ngadéngé omongan Jang Sarmud anu ngawakcakeun patékadan
pikeun mileuleuheungkeun Nyi Enung. Moal laas dina sawangan Mang Ook, basa Jang
Sarmud dadahut pikeun bekel nyorang rumah tangga jeung Nyi Enung.
“Nyi Enung…” Mang Ook ngagerentes
dina heroning haténa. Ngadadak rupa Nyi Enung kokolébatan, minuhan kongkolak
panon haténa. Ngaran Nyi Enung mémang teu weléh jadi bukur catur balaréa. Puguh
deui sanggeus Jang sarmud maéhan manéh mah. Tapi saacanna ogé, ngaran Nyi Enung
téh mindeng diwayangkeun. Sakur pangeusi Pasir Haur sigana geus pada apal, mun
yén Nyi Enung téh kagurnita jadi hiji kembang seger anu murag di patamanan.
Randa béngsrat katelahna. Budak cikal Mang Sudinta ti tilu sadulur. Kilang
kitu, ukur sabagéan leutik pangeusi Pasir Haur anu apaleun kana jero-jerona Nyi
Enung. Tangtu baé dina sabagéan leutik téh, Mang Ook mah kawasna anu pangapalna
pisan kasantukang Nyi Enung.
Mang Ook geus apal ti anggalna mula,
basa tilu poé saacan Nyi Enung bébas idah, Cép Dudu, popotonganna Nyi Enung datang
deui ka Pasir Haur kalayan sapuk pikeun
ngajak ruju. Bisa jadi, loba urang Pasir Haur anu ngaranjug. Pang-pangna mah
anu pikiranana musat ka Jang Sarmud. Lumbrah pisan upama Nyi Enung diaranggap
cidra tur sulaya kana jangjina sorangan. Tapi dalah dikumaha, saréréa ogé ukur
ngarecewis samet tungtung biwir. Anu boga hak pikeun mutuskeun pilihan mah ukur
Nyi Enung sorangan. Pasti saréréa ogé bakal boga panyangka, mun yén Nyi Enung
boga tinimbangan sorangan pikeun ngabandingkeun Jang Sarmud jeung CĂ©p Dudu.
Upama ditilik tina rupa, atawa ditingali tina pacabakanana, antara Jang sarmud
jeung Cep Dudu kalintang jauhna. Kabéhanana ogé bakal nyangka hal éta pisan anu
ngalantarankeun Nyi Enung milih balikan deui nyorang rumah tangga jeung CĂ©p
Dudu. Komo deui sanggeus ibur mun yén basa pipisahan maranéhna, masalahna téh
datang ti kolot CĂ©p Dudu. Padahal lain Ă©ta masalahna mah. Ukur mang Ook anu
apal pisan kana sagala rupana.
"Enyaan, Si Sarmud téh
kagĂ©gĂ©loan ku Si Enung…" ceuk Mang Lili bari nengetan sakur tulisan anu bacacar dina
témbok. Tulisan-tulisan anu kabéhanana ditujukeun ka Nyi Enung.
“Batur mah boga cita-cita tĂ©h hayang
jadi PrĂ©sidĂ©n. Ari ieu, kalah hayang jadi ririwa!” Si Atek milu mairan. Tadina
mah Si Doya ogé rék nyelengkeung deui baé. Tapi teu kebat, sabab
rentang-rentang katingali dua urang patugas ti Polsék datang. Leumpangna mani
ngingkig semu anu rurusuhan naker. Tuluy nyingray-nyingraykeun sakabéh jalma
anu keur meujeuhna ngaliud di sakuriling imah kontrakan Jang Sarmud.
"Nya, pulisi di urang mah, sok
tarelat baé datangna téh!" Si Doya ngaharewos ka Mang Lili.
"MĂ©mangna Pulisi apalaeun,
lamun Si Sarmud rék ngagantung manéh?" Mang Lili rada muncereng.
"Kuduna mah apaleun, Mang.
" pokna bari
nyéréngéh.
"Geus gandéng. Bising
kadéngéeun manéh téh!" ceuk Mang Lili. Panonna ngarérét ka Pulisi, anu
geus ngamimitian nalungtik kaayaan Jang Sarmud. Jelema beuki napuk. Ti
suklakna, ti siklukna pada ngadeugdeug tur pada ngadongdon. Malah teu pati
lila, jol aya anu tingjaleprét motoan. Tangtuna ogé wartawan daérah anu
kabeneran meunang iber. Sabab ti barang datang téh, mani langsung tunyu-tanya
ka sakur jalma anu kabeneran deukeut jeung manéhna. Mang Ook narik napas
panjang, semu anu ngarahuh, basa Pulisi jeung wartawan muru ka lebah manéhna.
*
Waktu geus nyedek ka wanci sareureuh
kolot. Angin ngahiliwir, nobros kana jandéla kamar anu ngahaja dikeblakeun ku
Cép Dudu. Tangtuna ogé kulantaran kaayaan hawa anu bayeungyang tur cakueum, teu
matak pikabetaheun. Langit beuki angkeub. Nandakeun sakeudeung deui ogé pasti
bakal aya hujan. Cép Dudu lir anu anteng ngalangeu dina lawang jandéla. Ngumbar
lamunan bari
miceun paneuteupna, nobros belegbeg poék anu beuki mongkléng, meredong
nyimbutan alam. Katara paromanna semu anu marudah. Teu maliré Nyi Enung, anu
tatadi mula geus gogoléhéan dina enggon.
Najan awak Nyi Enung ukur ditutupan ku simbut samet dada, tapi teu matak narik
haté Cép Dudu cara peuting-peuting saméméhna.
Cungungung, cungungung, anjing babaung. Sorana patémbalan méh ti
saban madhab. Canéomna kaayaaan mutuh matak ngadatangkeun hawa anu beuki
geueuman. Lembur Pasir Haur ngadadak jadi simpé kawas di pajaratan. Sasarina
mah ronda ogé sok nakolan kohkol. Tapi dina peuting éta mah, sakur pangeusi
Pasir Haur lir anu kasirep ku kasimpé. Taya hiji ogé anu daékeun kaluar ti
imahna séwang-séwangan. Sigana salah sahijina lantaran Jang Sarmud anu maot
kasarad. Matak ngabibira sakur pangeusi lembur Pasir Haur.
“Kang, abdi sieun ririwa!” ceuk Nyi
Enung rada halon. Panonna neuteup ka lebah Cép Dudu anu masih kénéh nonggongan
manéhna.
“Naha makĂ© jeung sieun ku nu
kararitu!” tĂ©mbal CĂ©p Dudu, bari angger teu ngobahkeun awakna.
“Apan dina suratna ogĂ©, nyebatkeun
moal eureun ngaririwaaan satungtung…” teu kebat nyaritana, sabab kaburu
ditémpas ku Cép Dudu.
“Lah…tong teuing dijieun bahan
pamikiran!” kitu pokna.
“Ari akang, teu sieun ku ririwa?”
Nyi Enung tetep ngarasa bangreung ku ayana béja ngeunaan surat pamungkas Jang
Sarmud, anu matak guyur salelembur jeung éar sadésa.
“Teu! Akang mah can kungsi manggihan
jurig bungkeuleukan. Barina ogé asa can ngadéngé, aya jalma anu paéh ku
ririwa!” tĂ©mbal CĂ©p Dudu teuneung tur ludeung. Taya karingrang jeung kahariwang
ku ayana ibur ngeunaan bakal aya ririwa Jang Sarmud. Tapi tetep, aya anu
ngaganjel dina jeroning haté Cép Dudu. Hiji hal anu hésé pisan dipohokeunana.
Pangpangna mah tulisan anu minuhan témbok imah kontrakan Jang Sarmud,
kumalangkang baé dina ingetanana. Mémang teu matak ngajadikeun bahan carita,
sabab kurang payus diomongkeunana. Ukur disidem dina haté séwang-séwangan. Nu
écésna mah, sakabéh tulisan Jang sarmud geus jadi rusiah umum.
Lila taya nu lémék. Cép Dudu
ngarahuh, siga anu hanyang miceun bangbaluh anu minuhan dadana.
“Ari akang kunaon?” Nyi Enung
cengkat bari memener simbutna. Tuluy nyampeurkeun Cép Dudu anu ngalangeu kénéh
hareupeun jandéla.
“Akang rĂ©k tumanya ka Enung. Tapi
akang hayang jawaban anu jujur!” ngadadak CĂ©p Dudu malikeun awakna. Tuluy
neuteup seukeut ka Nyi Enung.
“Naros naon, Kang?” Nyi Enung
tumanya, rada caleuy.
“Euh…ari hubungan Enung jeung Si
Sarmud tĂ©h geus nepi ka mana?” CĂ©p Dudu katara semu anu manteng.
“Naha akang bet naros kitu?” Nyi
Enung ngagebeg, reuwas kareureuhnakeun.
“Akang tĂ©h nanya! Naha kalah malik
ditanya?” CĂ©p Dudu ngadadak jadi rengkeng. Atuh puguh sakedapan mah Nyi Enung
kalah molohok, teu waka daék némbalan. Ukur paromanna anu cumalimba.
Dituturkeun ku cimatana anu nyalagkrung, maseuhan dua pipina.
“PoĂ© Saptu, jam dalapan peuting, di
kamar kontrakan Si sarmud. Ngalakukeun naon manĂ©h tĂ©h?” CĂ©p Dudu basana jadi
kasar. Malah bari jeung nulak cangkéng sagala rupa. Panonna beuki seukeut
neuteup Nyi Enung, semu anu buringas.
“Abdi, abdi, teu…” tĂ©mbal Nyi Enung,
bari ceurik balilihan.
“Dasar ungkluk!” amarah CĂ©p Dudu
beuki muncak. Ras inget kana tulisan anu digutretkeun dina témbok kamar mandi
di imah kontrakanna Jang sarmud. Napsuna beuki ngagugudug. HĂ©ab amarahna beuki
teu kawadahan.
“Akang!” ukur kecap Ă©ta anu kaluar
tina biwir Nyi Enung.
“PoĂ© Kemis, jam lima burit, di kamar
mandi kontrakan Si sarmud. Ngalakukeun naon manĂ©h jeung Si Sarmud?” sorana
beuki tarik.
“Akang!”
“PoĂ© Minggu…” antukna CĂ©p Dudu
nataan sakur tulisan di imah Jang Sarmud, anu kabaca ku manéhna, basa milu
nyaksian Pulisi nu keur nurunkeun layon Jang Sarmud.
“Kang Dudu, sing Ă©mut…” Nyi Enung satĂ©kah
polah mépélingan salakina.
“GandĂ©ng siah ungkluk! Aing teu sudi
kudu narima cĂ©da dina awak manĂ©h. Ayeuna kĂ©nĂ©h ogĂ©, aing rĂ©k indit!”
“Akang badĂ© ngantunkeun abdi?” Nyi
Enung ngagabrug awak CĂ©p Dudu. Tuluy ceurik inghak-inghakan bangun anu
kanyenyerian. Cimatana maseuhan taktak CĂ©p Dudu. Mungguh matak pikawatireun.
Hanjakalna haté Cép Dudu geus dilimpudan ku rasa kacua anu taya hinggana. Awak
Nyi Enung diképéskeun nepi ka ngagubrag kana téhel. Cép Dudu tuluy beberengkes,
mérésan pakéanana.
“Kang, ulah ngantunkeun abdi, Kang.
Abdi sieun ririwa…” Nyi Enung nyoba-nyoba mĂ©nta dipikarunya ka salakina.
Ngajadikeun CĂ©p Dudu ngahuleng meunang sakedapan. Tuluy neuteup pamajikanana
anteb pisan.
“Teu kudu sieun ku ririwa manĂ©h tĂ©h! Jurig nyiliwuri, sĂ©tan marakayangan,
kabĂ©hanana ogĂ© moal bisa ngĂ©lĂ©hkeun manusa, nyaho!” kitu pokna CĂ©p Dudu bari
ngan sakilat malikeun awakna. Taya sakecap carita deui anu dikedalkeun ku
manéhna. Gajleng, kana jandéla. Tuluy leumpang ngagidig, meulah poékna peuting
kalayan baluas pisan. Dituturkeun ku paneuteup Nyi Enung, anu ngan saukur bisa
ngembang kadu. Cimatana ngalémbéréh deui, basa Cép Dudu geus leungit dilegleg
ku poékna peuting. Cungungung, anjing babaung kalayan beuki atra kadéngé ku Nyi
Enung. Puguh baé bulu pundukna ngadadak muringkak.
“Tong sieun ku ririwa, Nyi!” teuing ti beulah mana datangna, Mang
Ook geus nangtung hareupeun Nyi Enung. Méh baé Nyi Enung ngocéak. Untungna Mang
Ook buru-buru ngantelkeun curuk kana biwir Nyi Enung. Térékél, Mang Ook naék
kana jandéla. Blus, asup ka jero kamar. Sakedapan Nyi Enung ukur molohok. Nyi
Enung teu sadar upama simbut anu saméméhna dipaké mungkus awakna, tatadi ogé geus ngalayah dina lanté.
Bluk, jandéla kamar ditutupkeun ti jero. Bareng pisan jeung nyéakna
hujan ti beulah kulon. Kilat patingburinyay, patémbalan jeung sora
guludug. Anjing beuki tarik babaung,
patémbalan jeung sora bueuk.
“Moal! Moal aya ririwa! Tong sieun lah pokona mah!” hawar-hawar
kadéngé sora Mang Ook ti jero kamar Nyi
Enung. Tapi sora Nyi Enung mah teu kadéngé pisan. Kasilep ku ngaguruhna hujan
dor-dar gelap, lir anu dicicikeun sakaligus ti langit.
***
Komentar