Carpon Dhipa Galuh
Purba
KAWASNA moal aya nu bisa ngaganti manéhna,
sanajan ku manéhna. Ieu surat ogé ditulis keur manéhna, sangkan manéhna bisa surti
yén taya deui nu bisa ngungkulan carita cinta jeung kahéman anu teu weléh tingsariak
dina kongkolak mata panon, ogé mata haté. Mangsa langit ngungun kulawu, rék
mungkas wanci beurang, taya anu bisa ngalindih manéhna. Tapi sanajan manéhna datang
pikeun ngawiru raheut, marengan mongkléng peuting, tur mapag mata poé isukan: tetep
moal bisa ngaganti manéhna. Sakali deui, moal aya nu bisa ngaganti manéhna,
sanajan manéhna.
Dina ieu surat, pamohalan ngaguar lalakon
lawas nu kalah matak waas. Keun, nu lawas mah sina laas salawasna. Nu leuwih
utama, manéhna perelu nyaho yén bieu pisan angin ngagelebug amuk-amukan. Mata
poé anu kuduna amitan, kalah beuki morérét ngabesét saban lalangsé. Tapi teu
lila, kaayaan ngadadak simpé, reup matapoé ilang saharita.
“Aya naon di dunya téh?” teu jelas, saha anu
nanya, jeung nanya ka saha. Di dunya geus lumangsung kajadian ahéng. Malah henteu
kungsi tumiba dina sajarah kahirupan manusa.
“Enya, aya naon di dunya téh?” beuki teu
écés baé nu nanya téh.
Geus sumebar miliaran pamplét jeung selebaran
séjénna, anu ditapelkeun di sakur tempat ibadah jeung puseur kagiatan kaagamaan.
Anu satuluyna, éta warta téh lain baé sumebar ngaliwatan pamplét, brosur, atawa
baligo. Da puguh kaasup ngajejelan warta
média citak atawa éléktonik, di antara warta ngeunaan présidén anu beuki
gumasép.
Warta
anu geus lain sakadar isu. Eusina mah pondok, tapi temahna matak ngageunjleungkeun:
‘Mugia kama’lum ku sadayana, yén pangéran parantos maréntahkeun ka para ahli agama
sareng sakur jalmi suci sadunya, sadaya larangan dina agama kudu dicabut kalayan
henteu perelu diberlakukeun!’.
Warta rongkah tangtuna ogé. Sabab pikeun anu
munggaran, sakur ahli agama sapuk pikeun ngajalankeun paréntah ti nu ngaku
pangéran téa. Loba di antarana anu boga pamadegan, yén kahirupan di langit ogé kawasna
geus katépaan isu posmo. Tapi sawatara tokoh nétélakeun, kawasna pangéran geus weudeu
ku kalakuan manusa di ieu dunya.
Anu
leuwih hébat deui, taya saurang ogé anu cangcaya kana éta paréntah. Saréréa sapuk
tur siap ngajalankeunana.
“Satuju?”
“Setuju…!”
“Tuluy, kumaha atuh aturanana?” teuing saha
nu nanya. Saréréa bingung. Sabab para tokoh
ogé tacan apal, naon anu munggaran kudu dilalanyahan.
“Tenang, tenang….!” Aya di antarana anu nyoba-nyoba ngécéskeun sacara
singget. Naon rupa anu saméméhna dianggap haram atawa dipahing dipilampah, ti
mimiti detik harita kudu dilakonan.
“Ramékeun deui prostitusi jeung judi!”
“Satujuuu…!” saréréa surak. Komo deui
ninggang ka jalma anu ti saméméhna geus anti agama, kaayaan kitu téh éstuning kacida
matak pikabungaheun.
Tapi dina mangsa tukang maling rék ngaranjah,
maranéhna ngarasa bingung. “Saha calon korbanna? Apan kabéhanana geus jadi
penjahat?” pokna bari garo-garo teu ateul.
“Awas, ulah kumawani nyieun kajahatan ka penjahat!”
tokoh penjahat anu saméméhna tokoh masarakat, ampir saban mangsa ngawawadianan.
“Jadi, saha atuh sasaran urang?” tanya sakelompok
pamuda, anu kakara pindah propési, tina aktivis sosial kana bangsat kelas
kakap. Sakedapan, tokoh penjahat bingung. Tapi teu lila, manéhna imut.
“Sasaran kajahatan urang mah nyaéta penjahat
anu geus tibaheula jadi penjahat!”
“Satuju…!”
Para penjahat senior ngaranjug tur reuwas
kareureuhnakeun. Kaasup jalma-jalma anu saméméhna teu percaya ka Pangéran,
mimiti muringkak bulu pundukna.
“Bancang pakéwuh ieu mah!”
“Enya, bahaya!”
“Duh... Pangéran…” penjahat senior sumujud.
Ukur kaselang
sababaraha poé, tempat ibadah jeung
puseur kagiatan keagamaan ngadadak pajejel-jejel deui. Maranéhna téh nyaéta
jalma-jalma anu salila ieu ngalélécé, ngahina, malah nganggap euweuh Pangéran. Teuing ku
lantaran ngarasa kalindih pacabakanana, atawa
bisa jadi kagero pikeun jadi jalma anu ngagem agama. Nu écés mah, maranéhna
munajat ka Pangéran pikeun mulangkeun deui hukum-hukum jeung rupaning
pantrangan dina agama. Maranéhna ngadu’a, sangkan agama jeung syari’at buru-buru
ditanjeurkeun. Nu jahat tarobat. Tapi teuing lamun kaayaan geus dipulangkeun
deui siga sabihara-sabihari.
Ngan sakitu lalakon
anu ditulis dina surat keur manéhna. Tangtuna ogé lain lalakon nyata, sanajan
nyata minuhan satungkebing ieu pikir. Éta mah ukur dongéng nu kulayaban wanci
sareupna, marengan hiji pananya ka manéhna: Naon nu jadi pangjurung manéhna,
nepi ka hayang mulangkeun ieu diri ka gigireunana? Salawasna? Ah, manéhna kudu
apal yén taya deui nu bisa ngaganti manéhna, sanajan diganti deui ku manéhna.***
Ranggon
Panyileukan, 1423-1428 Hijriyah
Dimuat
dina Koran Sunda, taun 2007
Komentar