Heureuy Bandung DHIPA GALUH PURBA
Sakampus
Cipadung waé mah geus moal biereuk deui kawasna téh. Lamun aya anu manggihan
mahasiswa anu tara eureun ngaroko, pasti pamohalan salah deui, manéhna téh Si
Among téa. Mémang sawatara dosén jeung mahasiswa séjénna ogé, loba anu sok
ngaroko. Tapi teu cara Si Among, anu ngelepus siga karéta api. Taya eureunna
kawasna téh. Teu di mana, teu di mendi, pasti bari ngaroko. Geus puguhan deui
ari di WC mah. Nepi ka sakalieun rék solat ogé, pasti di téras masjid téh aya
roko anu ngelun. Pantes pisan lamun Si Among dilandi ngaranna jadi Among Roko.
Poé Senén, basa Dosén keur
nerangkeun mata kuliah agama, Si Among ngabandungan bari ngalepus udud.
“Cik atuh sakalieun keur kuliah mah,
eureunan heula ngaroko tĂ©h!” ceuk DosĂ©n, semu anu keuheuleun naker.
“Punten, Pa. Abdi mah da nyesep tĂ©h
demi kapentingan ibadah,” tĂ©mbalna kalem naker.
“Kaperluan ibadah kumaha manĂ©h tĂ©h?
Tong pararadu siah ari nyarita tĂ©h! Buru geura Istighfar!”
“Tenang baĂ© atuh, Pa. Da Kampus Cipadung mah anu gaduh Sawarga ieuh,”
“Kalah ngalawan ka dosĂ©n tĂ©h. Hayoh
geura jawab! Naon hubunganana antara ngaroko jeung ibadah?”
“Kieu, Pa. Abdi mah da ngaroko tĂ©h
nikmat pisan. Saterasna, upami abdi dipasihan kanikmatan, abdi mah sok Ă©mut ka
nu masihan kanikmatan Ă©ta,”
“Kumaha maksudna?”
“Muhun, matak abdi mah upami seueur
nyesep téh, bakal seueur émut ka nu masihan kanikmatanana. Apan anu masihan
kanikmatan mah Gusti. Da di warung mah ukur ngical rokona wungkul,” pokna
lancar naker. Ari Dosén ukur gogodeg, bari ngusap beungeut. Cacakan lamun di
SMU kénéh mah, moal teu dipentrang bari ngahormat bandéra Si Among téh.
*
Basa keur nyanghareupan mata kuliah
Pengantar Ekonomi ogé, Si Among masih kénéh teu eureun ngaroko. Puguh baé
diherengan pisan. Kawantu Pa Anip mah da tara ngaroko deuih.
“Yeuh Among, batan dipakĂ© meulian
roko mah, duit tĂ©h mending kĂ©nĂ©h ditabungkeun!” pokna.
“Teras kumaha, pa?”
“Nya geus ditabungkeun mah, duitna
bisa leuwih mangpaat. Contona keur meuli baju atawa calana, ngarah sakali-kali
mah pakĂ©an tĂ©h rada diganti atuh,”
“Atuh anggoanna ogĂ© bakal kaduruk,”
“Har, naha?”
“Apan artos anu dianggona ogĂ©, jatah
kanggo nyesep. Ari sesepeun tĂ©a, apan kanggo durukeun.” Siga sasarina Si Among
tara béakeun piomongeun. Bisa baé némbalanna téh.
Keur ramé pacéntal-céntal ngadu
arguméntasi, aya anu keketrok rada tarik. Blak, panto muka. Na atuh, ari lol
téh Bi Usup, tukang kantin.
“Aya naon, Bi Usup?” puguh baĂ© Pa
Anip rada ngahuleng.
“Punten, pa Anip. Ibi tĂ©h rumaos
kirang sopan. Namung kapaksa pisan, wirĂ©h aya kaperyogian anu rada darurat,” kitu tĂ©mbal Bi Usup, bari
ngarérét ka Si Among anu katara samar polah. Si Among nangtung, bari tuluy
nyarita ka Pa Anip,”Punten, Pa. BadĂ© ka pengker,” pokna.
“Apan kakara bieu ka cai tĂ©h. Hayoh
diuk deui!” Pa Anip rada nyentak. Atuh Si Among teu bisa kumaha, kapaksa diuk
deui.
“Aya naon, Bi, makĂ© jeung los-los ka
kelas sagala?” Pa Anip tumanya deui ka Bi Usup.
“Sumuhun, Pa Anip. Ibi tĂ©h kapaksa
lebet ka kelas, kumargi Ibi tĂ©h sĂ©Ă©peun modal,”
“Har, naha bĂ©akeun modal bet ngomong
ka kuring atuh? Najan kuring dosĂ©n Ă©konomi ogĂ©, lain hartina loba duit…”
“SanĂ©s kitu maksadna, Pa Anip. Ibi
mah mung badé nagih hutang ka Cép Among, margi bon rokona tos seueur teuing.
Ari diantosan di kantin, da teu sumping baĂ©.”
Barang ngadéngé omongan Bi Usup, ana
ger téh sarurak mani ayeuh-ayeuhan. Katara beungeut Si Among mani reup geuneuk,
ray pias awahing ku Ă©ra. Mangkaning dipelong pisan ku NĂ©ng Wiwin jeung NĂ©ng
Wida. Karuhan ari NĂ©ng Ita mah, mani ngadilak pisan.
“Boga kĂ©nĂ©h argumĂ©n?” ceuk Pa Anip bari mencrong ka Si
Among.
*
Saprak kajadian Ă©ta, Si Among tara
asup kuliah deui. Pokona mah ngereles, teuing ka mana. Nurutkeun katerangan
sobat dalitna mah, Si Among téh balik heula ka Cigorowék, rék ngajual sawah anu
ninina. Tapi dina hiji poé, Si Encé papanggih jeung Si Among dina beus kota. Harita
Si Among keur dagang roko, bari ngaroko. Puguh baé, barang ningali Si Encé téh,
paromanna ngadadak robah.
“Tong dibĂ©ja-bĂ©ja uing dagang roko,
euy!” kitu pokna Si Among.
“Moal. Asal sayah mĂ©nta roko!”
témbal Si Encé.
“Sok nyokot, kari milih, hayang roko
naon?”
*
Bubuhan Si Encé mah tara
kuateun nyepeng rusiah. Antukna landian Si Among Roko téh jadi nambahan. Ayeuna
mah ngaranna jadi Among Tukang Roko.
***
PĂ©so Pangot,
1421 H
Dimuat Dina Rubrik "Heureuy Bandung" H.U.
GALAMEDIA, Bandung, Jawa Barat
Komentar